Śluz w kale psa – przyczyny, objawy, leczenie
Obowiązek sprzątania po swoim psie ma zalety nie tylko higieniczne, ekologiczne i estetyczne. Dla właściciela psa jest to również możliwość sprawdzenia stanu psich odchodów. Wygląd kupy psa odzwierciedla stan jego przewodu pokarmowego i często jest jednym z pierwszych sygnałów, że w organizmie pupila coś się dzieje. Wyjaśniamy, o czym świadczy śluz w kale psa i jakie działania należy podjąć.
Śluz w kale psa – przyczyny
Każdy pies jest inny i nie istnieje „wzorcowa” psia kupa. Jej wygląd zależy głównie od wielkości zwierzęcia i sposobu jego żywienia. Niemniej, powinna ona mieć określone cechy, świadczące, że przewód pokarmowy psa pracuje normalnie. Są to:
- Kształt i konsystencja – stolec powinien być uformowany, o konsystencji plasteliny, nie w twardych, pojedynczych, oddzielnych kawałkach. Nie może być też bezkształtny i rzadki; jest to powód do jeszcze większego niepokoju, gdyż biegunka u psa może oznaczać rozpoczynającą się poważniejszą chorobę i zagraża odwodnieniem
- Kolor i zapach – kupa zdrowego psa jest koloru od jasno- do ciemnobrązowego, w zależności od diety. U psów, spożywających duże ilości mięsa, kolor jest ciemniejszy, natomiast u żywionych karmą suchą, niekiedy bardzo jasnobrązowy. Zapach powinien być niezbyt intensywny, nieprzyjemny, ale nie duszący i nie przytłaczający
- Wielkość – duża objętość psiego stolca świadczy, że czworonóg otrzymuje zbyt wiele słabo strawnych składników pokarmowych, zwłaszcza jeżeli ma dobry apetyt i sporo je. Odpowiednio karmiony pies robi stosunkowo nieduże kupy; oznacza to, że większość składników pożywienia została przyswojona.
Odstępstwa od wskazanych norm oznaczają, że przewód pokarmowy nie funkcjonuje należycie. Natomiast zatwardzenie u psa to sytuacja, kiedy nie wydala on kału przez ponad 48 godzin. Wymaga ono takiej samej interwencji u lekarza weterynarii, jak biegunka.
Równie niepokojącym objawem jest śluz w kale psa. Jego obecność w odchodach jest sygnałem zaburzeń funkcjonowania dolnego odcinka przewodu pokarmowego, w większości przypadków jelita grubego, choć np. śluz o żółtym zabarwieniu może być oznaką nieprawidłowości w pracy trzustki, wynikających np. z alergii pokarmowej. Jednorazowe pojawienie się przezroczystego, bezbarwnego śluzu w stolcu nie powinno budzić niepokoju, natomiast śluz biały, mętny, galaretowaty lub kiedy towarzyszy mu krew w kale psa (w postaci smużek) jest zdecydowanym wskazaniem do zgłoszenia się do lekarza weterynarii. Taki śluz może świadczyć o zarobaczeniu, zapaleniu jelit, stanu zapalnego żołądka, odwodnieniu, ale także o niektórych nowotworach. Konieczne jest wykonanie USG jamy brzusznej psa i ustalenie przyczyny.
Śluz w kale psa – objawy
Śluz nie jest zmieszany z kałem, dlatego dość łatwo go zaobserwować. Śladowe ilości śluzu znajdujące się w psiej kupie są objawem fizjologicznym – śluz ułatwia wypróżnianie i zawsze jest w tym celu wytwarzany. Takie ilości nie są widoczne na pierwszy rzut oka. Niepokojącym objawem są zauważalne pasma śluzu, obecność galaretowatej substancji podczas wydalania, stolec pienisty, częściowo lub w całości pokryty śluzem: biały, żółtym, podbarwiony krwią lub wydalany zamiast kału (stolec śluzowy). Jeżeli do tego wypróżnieniom towarzyszy intensywny, duszący i odrażający zapach, może to wskazywać na zakażenie bardzo niebezpieczną, często śmiertelną chorobą – parwowirozą. Atakuje ona głównie szczenięta i psy młode, które są wyprowadzane na dwór bez koniecznych szczepień. Zarówno obecność śluzu jak i każdy w pozostałych wymienionych objawów u szczeniaka oznacza bezwzględną konieczność jak najszybszego udania się do lekarza weterynarii.
Śluz w kale psa – leczenie
Zanim zacznie się leczenie psa, u którego zauważyliśmy śluz w kale, konieczne jest wykonanie szeregu badań diagnostycznych, aby ustalić przyczynę tego stanu. Większość tych badań jest niedroga i nietrudna do wykonania w każdym laboratorium; tym bardziej nie należy z nimi zwlekać. Do podstawowych badań kału zaliczają się:
- Rozmaz bezpośredni – służy do oceny koloru stolca, zawartości tłuszczu, obecności krwi i elementów pochodzenia nie pokarmowego, np. oderwanych pojedynczych członów tasiemca, pierwotniaków, itp. Badanie to wykaże, czy zauważone ślady krwi pochodzą rzeczywiście z przewodu pokarmowego, czy jest to np. krew w moczu u psa lub wypływ z dróg rodnych suki
- Badanie parazytologiczne – na stwierdzenie obecności jaj pasożytów. U psów i innych zwierząt mięsożernych stosuje się metodę flotacji, wykorzystującą nasycony roztwór soli, powodujący wypłynięcie jaj na wierzch i pobranie próbek do badania pod mikroskopem
- Badanie cytologiczne – umożliwiające stwierdzenie obecności białych ciałek krwi, bakterii saprofitycznych i patologicznych
- Posiew bakteryjny stolca – umożliwiający stwierdzenie i oznaczenie np. Escherichia coli lub salmonelli
- Testy wykrywające antygen – w przypadku podejrzenia parwowirozy (właszcza u szczeniaków) lub obecności lamblii (Giardia lamblia), pierwotniaka zwanego też ogoniastkiem jelitowym, bytującego w jelicie cienkim i pęcherzyku żółciowym
- Badanie na obecność krwi utajonej – w przypadku podejrzenia nowotworu w obrębie jelita grubego.
Oprócz tego wykonywane są inne badania, np. badanie na strawność, test żelatynowy, rozmaz kału w barwieniu – stosowane w celu określenia zaburzeń funkcjonowania trzustki. Nie są to jednak badania o wysokim stopniu wiarygodności.
Diagnostyka obejmuje również wywiad, z którego lekarz weterynarii uzyskuje informacje na temat częstotliwości wypróżnień, cech zewnętrznych psiego stolca, sposobu żywienia psa w kontekście wyglądu kupy i inne dane, niezbędne do prawidłowego rozpoznania.
W zależności od diagnozy lekarz weterynarii wdroży odpowiednie leczenie farmakologiczne, a w przypadku nowotworu, o ile jest to stadium operacyjne – zabieg chirurgiczny. W tym ostatnim przypadku rokowanie zależy od stopnia zaawansowania choroby; im wcześniej zostanie ona rozpoznana, tym szanse na przeżycie większe.
Leczenie biegunki lub zatwardzenia musi być wspomagane dietą. Jedzenie dla psa najlepiej przygotowywać w domu ze świeżych składników, uzupełniając je suplementami witaminowo – wapniowymi. Z diety należy wykluczyć produkty ciężkostrawne. Przy biegunce działanie zatrzymujące wykazuje rozgotowany ryż, zmiksowany z również rozgotowaną marchwią. Natomiast zatwardzeniu zapobiega wyższa od przeciętnej zawartość błonnika pokarmowego w pożywieniu. Pobudza on perystaltykę jelit i ułatwia wypróżnienia.
Zostaw komentarz