apzs u psa

Uczulenie na pchły u psa – przyczyny, objawy, leczenie

Alergie są coraz częściej występującymi zjawiskami u psów. Czynników uczulających jest bardzo wiele, aczkolwiek żaden z nich nie jest alergenem sama w sobie; staje się nim dla określonego osobnika. Tak samo dzieje się z pchłami. Niektóre psy reagują bardzo intensywnie na ich ataki. Jak uczulają pchły, dlaczego i jak temu zaradzić?

Co powoduje uczulenie u psa na pchły?

Najbardziej uczulający jest gatunek pchły Ctenocephalides felis. Jest to pchła bytująca na kotach. Trudna do zauważenia, mniejsza od pchły psiej, potrafi mocno dokuczyć. Substancją uczulającą u pcheł są białka, z których są zbudowane i znajdujące się w ich ślinie i odchodach. U niektórych psów mogą wywołać alergiczne pchle zapalenie skóry – APZS. Alergia na pchły występuje najczęściej u psów, które żyją w domu razem z kotami.

Reakcja alergiczna pojawia się, kiedy stężenie alergizującego białka w organizmie psa osiągnie określony poziom. Podobnie objawy alergiczne nie znikają od razu po wytępieniu wszystkich pasożytów. Mogą się utrzymywać jeszcze przez pewien czas, dopóki alergen nie zostanie zneutralizowany.

Uczulenie psa na pchły – objawy

Pierwszymi objawami uczulenia na pchły u psa są świąd i rumień. Pojawiają się przeważnie na grzbiecie w odcinku krzyżowo-lędźwiowym, od kłębu do nasady ogona. Początkowo świąd jest niewielki, z czasem jednak narasta i pies zaczyna się drapać coraz intensywniej. W dalszym rozwoju alergii występuje rumień, pies może się samookaleczyć rozdrapując swędzące miejsca. Można też zastanawiać się, dlaczego psu nadmiernie wypada sierść, choć do tej pory liniał tylko dwa razy w roku. Podstawową kwestią jest sprawdzenie, czy pies ma pchły i czy na skórze znajdują się ich odchody – drobne, czarne punkciki. Można też wykonać próbę bibułową. Polega ona na zwilżeniu bibuły (może to być też lignina) wodą i przetarciu sierści psa na grzbiecie. Odchody pcheł pod wpływem kontaktu z wodą rozpuszczają się, zostawiając czerwone ślady z krwi. Daje to stuprocentową pewność obecności pcheł; konieczne będzie odpchlenie wszystkich zwierząt w domu i dezynsekcja wszystkich pomieszczeń.

Mogą również wystąpić objawy towarzyszące, np. utrata apetytu. Szukając odpowiedzi na pytanie, dlaczego pies nie chce jeść, warto sprawdzić, czy nie ma pcheł i nie reaguje w ten sposób na alergię.

APZS u psa

O APZS wspomniano już w artykule Alergia u psa – jak rozpoznać, objawy, leczenie. Alergiczne pchle zapalenie skóry (APZS) jest jednym z najczęściej występujących u psów schorzeń na tle uczuleniowym. W niektórych regionach świata jest na pierwszym miejscu listy chorób wywołanych uczuleniami.

Wspomniano już, że alergia psa na pchły może wystąpić po przedostaniu się do jego organizmu poprzez skórę białek, zawartych w ślinie i odchodach pasożytów. Białka te powodują nadmierną reakcję, która objawia się silnym świądem, a następnie zapaleniem skóry. Różne psy reagują w różny sposób. APZS może objawić się zarówno u psa młodego, jak i w wieku starszym. U niektórych psów APZS może w ogóle nie wystąpić – wszystko zależy od funkcjonowania układu odpornościowego i szeregu różnych innych czynników, jest to  cecha osobnicza. Niestety, choroba ta jest nieuleczalna; po ustąpieniu objawów przechodzi w fazę remisji, ale po ponownym kontakcie z alergenem znów się objawia. Dlatego tak ważne jest jej zapobieganie.

Uczulenie psa na pchły – leczenie

Poznanie cyklu rozwojowego pchły jest ważne dla profilaktyki alergicznego pchlego zapalenia skóry u psa. Pchła składa jaja (od 600 do 2000 w ciągu życia, w zależności od gatunku) w sierści lub na skórze psa. Odpadają one w ciągu kilku godzin, a wylęgające się larwy ukrywają się w miejscach bez dostępu światła (szczeliny w podłodze, dywany, itp.). Żywią się jajami innych pasożytów lub odchodami dorosłych osobników. Następnie przepoczwarzają się, a w postaci kokonów mogą przetrwać nawet kilka miesięcy w oczekiwaniu na żywiciela. Pod wpływem drgań podłoża i ciepła dorosłe owady uwalniają się z kokonów, dostają się na psa i odżywiają się jego krwią. Do rozrodu gotowe są natychmiast po opuszczeniu kokona.

Mając to na uwadze, profilaktyka APZS u psa obejmuje:

  • Częste szczotkowanie sierści, zwłaszcza w okresie linienia, po spacerach i po kontaktach z innymi zwierzętami, głównie kotami
  • Staranne zamiatanie i odkurzanie mieszkania, ze szczególnym uwzględnieniem zakamarków, szczelin, itp., w których przebywają larwy, częste czyszczenie dywanów i wykładzin
  • Regularne odrobaczanie psa; pchła jest żywicielem pośrednim tasiemca psiego, zjadając jego jaja. Pies, iskając się zębami, może połknąć zakażoną pchłę i w ten sposób staje się żywicielem ostatecznym tasiemca.

Należy również zabezpieczyć psa przed pchłami, stosując np. obrożę przeciwpchelną lub preparat do aplikowania na skórę.

Jeżeli doszło do APZS, należy wdrożyć odpowiednie leczenie. Podstawą jest pozbycie się pcheł. Trzeba psa wykąpać, stosując odpowiedni szampon insektobójczy. Można poprosić lekarza weterynarii, aby doradził środek przeciwświądowy, aby pies nie męczył się ciągłym drapaniem, które dodatkowo podrażnia skórę. Konieczne jest leczenie wszystkich zwierząt mieszkających w domu oraz dokładne wyczyszczenie podłóg, dywanów i zakamarków, w które aplikuje się środek insektobójczy i zabepiecza przed dostępem zwierząt. Szczeliny można zakleić na 48 godzin np. taśmą malarską, po czym starannie je odkurzyć. Pamiętając, że faza kokonowa życia pchły jest dość długa, zabieg trzeba okresowo powtarzać.

W trakcie leczenia trzeba również stosować właściwą dietę. Pies może mieć gorszy apetyt, a powinien otrzymywać wszystkie składniki odżywcze, aby jego organizm nie był osłabiony, co utrudnia leczenie. Gotowane, domowe posiłki, bez konserwantów, nieobciążające nadmiernie żołądka i odpowiednio suplementowane, podawane częściej i w mniejszych porcjach, zapewnią właściwy przebieg rekonwalescencji. Jakie i ile razy dziennie dawać psu jedzenie, opisywaliśmy w oddzielnym artykule.

kacmenc

Piesotto, miłośnik zwierząt...

Zostaw komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *